DieBruderschaft.com

Mijn vriendin Karen en ik speelden Nike Air Max 2017 Womens een set en zij versloeg me handig met 6-2. Ik was gefrustreerd dat ik niet meer spiergeheugen had behouden en dat de meeste van mijn verloren punten waren op het volledig missen van de bal, en gewonnen punten waren gebaseerd op volledig ontbreken van Karen, niet op een van onze vaardigheden. Ik herinner me dat ik vroeger heel precies was met mijn opnamen, maar was niet altijd de beste hardloper. Ik had een vriend met wie ik op de middelbare school speelde die zowel rennen als hardlopen, en we maakten altijd grapjes dat we de perfecte combinatie van één persoon zouden zijn; Ik kon de bal plaatsen, ze kon er naar toe haasten. Nu kan ik naar de bal haasten, maar mijn racket vergeet het te doen als het er is.

Maar het bracht zoveel gelukkige herinneringen terug op het veld, met de hete zon die op en neer en heen en weer over het Adidas Superstar Damen veld scheen.

Dus ik daagde die twijfel en angst uit. Ik hoef er niet anders uit te zien om als een hardloper te worden beschouwd. Ik ben een. Ik daag die gedachte in ons allemaal uit. Adem in en besluit actie te ondernemen. Misschien is de actie een luide verklaring, stille introspectie of ventilatie. Voor mij is het een totale strijd in mijn hoofd om die ongemakkelijke gedachten te accepteren die me aansporen, me ervan overtuigen dat ik er niet als een hardloper uitzie en dat ik mijn fysieke toestand moet veranderen om aan een bepaalde norm te voldoen. Ze zijn onzin. Compleet. Totaal. Irrationeel. Bullshit.

Ik kan lopen. Ik kan bewegen. Uphill. Sterk. Snel. Rennen. Ik ben een hardloper.

Hoe moet een hardloper er eigenlijk uitzien? Ik ben een hardloper en jij ook, ongeacht de grootte en vorm van ons lichaam, ongeacht de afgelegde afstand of het aangetroffen terrein.

Ik moest rennen. Mijn ziel voelt het, mijn lichaam weet het, mijn hart verlangt ernaar. Dit zijn de gedachten waar ik naar luister. Ik ben een hardloper. Ik kies ervoor om naar die waarheid toe te rennen.

Letsel ... het meest gevreesde woord in de vocabulaire van een atleet. Er is niets erger dan een probleem met zeuren. Wat nog erger is, is het ontwikkelen van een hapering in je duizeligheid vóór een race. Het voelt letterlijk alsof je bent beroofd van zoiets kostbaars, en dat je er niet veel aan kunt doen. Of ben jij?

Ongeveer anderhalve maand geleden liep ik de Leona Divide 50 mijl. Het was mijn eerste race na een onderbreking van zes maanden. Ik had deze race in 2015 gelopen en zakte bij de 40 mijl-markering, dus ik was vastbesloten om deze ronde te voltooien.

Rond kilometer 17 voelde ik een scherpe pijn in mijn linker bilspier. Ik had geen idee wat ik deed, maar had nu genoeg pijn dat ik voelde dat mijn race-afronding in het gedrang zou komen. Als de koppige hardloper die ik ben, heb ik 3 ibuprofen gepopt en truckin gehouden. En ja hoor, de pijn hield op en ik was in staat om mijn 2e plaats te behouden tot de finish.

20 minuten na de race kon ik niet meer lopen. Ik had hulp nodig om het 2 meter hoge podium te beklimmen en deed mijn best om te glimlachen zonder pijn te voelen. Het was duidelijk dat er iets mis was, maar ik verwachtte over twee weken weer op de paden te zijn.

Welnu, er kwamen en gingen twee weken. Ik voelde me veel beter, maar was verre van perfect. Nu de Western States Endurance Run na 6 weken nadert, moest ik wat antwoorden en serieuze Nike Air Max Zero Womens hulp krijgen.

Ik bezocht een chiropractor en vervolgens een PT om mijn bases te dekken. Hun diagnose suggereerde een gespannen of mogelijk gescheurde sacrotuberale ligament. Dus wat moet ik doen? Hoe kan ik deze sukkel laten genezen? Ze vertelden me veel rust, wat crosstraining en minimale kilometers zodra het meer genezen was.

Met dat recept wist ik dat ik dit jaar niet op de WSER zou gaan staan.

Boos en depressief bromde ik door mijn appartement op zoek naar dingen om me bezig te houden. Mijn activiteiten bestonden uit schoonmaken, wassen en stretchen. Elke dag werd ik wakker in de hoop pijnvrij te zijn als ik mijn "tester-jogging" door de gang zou doen. Geen dobbelstenen.

Ik werd gek. Niet in staat zijn om het enige te doen dat ik voelde dat mij definieert, cre?erde een serieus slechte mojo voor mijn welzijn en binnen mijn Nike Air Odyssey Femme relatie. Ik had een uitlaat nodig om mijn opgekropte energie vrij te maken en een manier om mijn endorfine-fix te krijgen.

Met weinig enthousiasme vernieuwde ik mijn sportschoolpas en sprong ik op een spinfiets. Ik had geen idee welke pasvormaanpassingen ik moest maken, noch wist ik hoe ik het trappen moest stoppen toen ik wilde eindigen (draai mensen waar je het over hebt). Zoals je je kon voorstellen, was ik een zweterige, ongemakkelijke puinhoop.

Tot mijn verbazing genoot ik echt van de spin-workout. Ik deed intervallen, trapte uit het zadel en vond het gewoon leuk om het te mixen. Natuurlijk, het waren misschien de endorfines, maar deze activiteit was eigenlijk niet zo slecht. Ik dacht dat als ik hier plezier mee zou kunnen hebben ... misschien zou ik ook wat andere activiteiten moeten proberen.