DieBruderschaft.com

Voor mij denk ik dat het moeilijkste aan het starten op de paden was omgaan met het onbekende. Zou ik verdwalen? Hoe zit het met wilde dieren? Zijn er geen hobo's die op Shoreline-paden leven? Ik ben van nature sceptisch en een beetje overanalytisch. Dit waren diepe vragen die verband hielden met het gevoel dat je gewoon niet veel Nike Air Max Command Womens meer moest doen dan de kleine twee kilometer aan paden die zo leuk voor me waren. Ik hield van mijn 'happy place' en vond het leuk om dingen simpel te houden. Mijn liefde voor rennen trok me echter verder en duwde me uit mijn comfortzone. Blijkt dat ik zou verdwalen, maar altijd goed zou zijn. De wilde dieren zijn erg tevreden over hun elementen en maken zo nu en dan geluiden om “hoi” te zeggen. Ik kan absoluut sneller rennen dan een hobo.

Ik heb ook geleerd dat het starten van een nieuwe sport, het concurreren en het veranderen van mijn mentaliteit op een latere leeftijd een van de meest bevredigende dingen is die ik ooit heb gedaan. Maar waarom trailrunning? Wat heeft trailrunning ertoe geleid dat ik van mening veranderde over de mogelijkheden van hardlopen?

Als hardloper kon ik maar zoveel kilometers per dag of week rennen zonder 'het te voelen'. Routes hebben zachtere oppervlakken en gevarieerd terrein, wat zorgt voor meer Nike Roshe Run Mujer vrijheid en meer bewegingsvrijheid. Ik heb de afgelopen jaren zoveel meer kunnen doen dat ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Ik heb het talloze keren tegen mezelf gezegd tijdens een race - langzaam en kalm - voordat de stem verder afdwaalt.

Misschien moet je nu wat langzamer gaan. Waarom wil je dit toch uitvoeren? Het is gewoon een race, wat maakt het uit, vertragen! Het is ongemakkelijk. ... Laten we teruggaan naar comfortabel.

Als ik me op mijn gemak wilde voelen, waarom koos ik dan juist voor de sport waarbij succes direct afhankelijk is van mijn vermogen om met ongemak om te gaan?

En waarom bleef ik dan in de rij staan ??om alleen maar boos op mezelf weg te lopen omdat ik me had teruggehouden, omdat ik het had opgegeven, omdat ik troost zocht?

Goed.

Ik moest leren lijden. En rennen was klaar en klaar om me te leren. Ik luisterde gewoon niet.

Na een bijzonder ellendige mul na een bijzonder ellendige race, lag ik op mijn rug, gedrapeerd over een bolster met gespreide knie?n (mijn meest favoriete yogapose ter wereld; het is verrry Adidas Zx Flux Mens comfortabel), tot op dat moment nadenkend over mijn hardloopgeschiedenis.

Ugh! Het was bezaaid met stops en Nike Air Zoom Pegasus 32 Femme starts en all-over-the-place training die leek te leiden tot een verwarrende en richtingloze cycloon. Het leek allemaal zo willekeurig. Dus um vrijblijvend.

Ik begon mijn training op te schrijven en naar een coach te sturen - iemand moest me verantwoordelijk houden! Ik herinner me dat ik hem een ??bepaalde goede Adidas Zx 750 Donna week stuurde (dacht ik). Ik schreef met trots een kleine opmerking over hoe die week zo geweldig was, en ik was zo trots op mijn vooruitgang, enz., Enz. Het antwoord? Eén regel: "Je training is overal."

Wat!?

Hoe kan dat nou? Zou mijn meest gefocuste week echt een indicatie kunnen zijn van hoe kil de rest van mijn lopende leven was geweest?

Blijkt, ja, ja het kan.

Ik had mijn nonchalante benadering van wat ik dacht dat toegewijde training was, krachtig gerechtvaardigd door te wijzen op mijn uiteenlopende interesses. Ik was trots op mijn vermogen om op dit moment met speelse Nike Air Vapormax Femme spontaniteit te leven. En toch was mijn spontaniteit niets meer dan een gebrek aan toewijding aan het hier en nu. Het was een brutale ontkenning van het moment waarop ik precies moest werken: mezelf door de mentale en fysieke pijn heen duwen die hardlopen veroorzaakt.

Meer dan dat, ik was echter te dun verspreid. Ik was wishy-washy. Ik miste focus. Ah, ik miste discipline.

Ik had discipline overgestoken, dacht ik. Ik was 92 pond en microscopisch afgestemd op elke stap en beet. Ik wilde niet teruggaan. Discipline was eenzaam. Discipline was ellendig.